Zangeres Zonder Naam in Ahoy

In 1986 verzorgde onze Zangeres Zonder Naam een legendarisch optreden in Paradiso. Die avond werd een versie opgenomen van haar jaren zestig hit ‘Mexico’. Een dj bewerkt een beetje deze versie en de vernieuwde versie werd een mega hit. Mary had de harten van heel Nederland veroverd. Jong en oud brulden het nummer mee en op menig feestje mocht ‘Mexico’ niet ontbreken. De Zangeres Zonder Naam was ‘hot’ en in feite was dit haar wraak op Johnny Hoes. In 1975 brak Mary met producer Johnny Hoes. Het zou een lang juridisch proces worden waarin zij uiteindelijk  financieel aan het kortste eind trok.

Het waren destijds nog de jaren met de befaamde Rotterdamse Zesdaagse in het Sportpaleis Ahoy. Een wielerfestijn van formaat en zes dagen plezier en genot. Traditioneel was op de maandag de ‘horeca-avond’ met  een optreden van Lee Towers. Peter Post zwaaide de scepter en bepaalde wat er wel en niet gebeurde tijdens de Wieler Zesdaagse. De maandagavond was meer een sociale happening dan genieten van het wielrennen. Het was in feite een beetje van ‘zorgen dat je aanwezig was’. Ik was in het bezit van een perskaart, dankzij mijn broer, en kon mij overal in Ahoy vrij bewegen. Naar het wielrennen keek je eigenlijk niet, want het ging op de maandagavond om de gezelligheid. Een uitverkocht sportpaleis met voornamelijk mannen die meer oog hadden voor een biertje dan voor de wielrenner op de baan. Peter Post had al een aantal jaar eerder de beslissing genomen om artiesten te laten optreden om zo de Zesdaagse aantrekkelijker te maken. Natuurlijk was Lee Towers de sleutel tot succes, maar zo mocht ook Andre Hazes zijn opwachting maken in Ahoy. Lee Towers stond eigenlijk altijd vast, maar wie er verder dan zou optreden, werd eigenlijk als een soort verrassing achter de hand gehouden. Ook stond vast dat de ‘finale’ in handen was van Lee met uiteraard “You Never Walk Alone”. Die bewuste avond ging het echter in Ahoy anders, want als verrassingsact was niemand minder dan de Zangeres Zonder Naam geprogrammeerd. Peter Post was bezweken onder de ‘druk’ van de sportjournalisten. Het bleek uiteindelijk geen verkeerde keus te zijn geweest. Mary kon op dat moment genieten van een enorme populariteit en haar status als zangeres was niet eerder zo groot geweest. De verbazing in het sportpaleis was dan ook groot toen Lee Towers het podium betrad en het publiek vertelde dat hij deze avond niet de finale zou verzorgen. Uit diep respect vond hij het niet meer dan normaal om deze eer aan de Zangeres Zonder Naam te gunnen. Ahoy gonsde van geluid, want al die mannen wisten eigenlijk niet of ze hier nu echt op zaten te wachten. Zelf vond ik het wel grappig om ‘onze’ Mary een keer live te zien en te horen. Lee Towers deed zijn kunstje en later op de avond was het dan eindelijk zo ver! Glashelder zie ik nog Mary Servaes richting podium gaan. In de ene hand haar wandelstok en in haar andere hand de hand van haar man Sjo. Gekleed in een enorme roze jurk met een grote strik op haar buik en zij leek wel op een goed verpakte Belgische bonbon. Ahoy veerde op en begroette haar op innemende wijze. Met moeite bereikte zij uiteindelijk het podium en daar stond zij dan in de schijnwerpers die zij verdiende! Zij bracht haar hits uit het verleden ten gehore en ook al zou waarschijnlijk niemand in Ahoy toen een plaat van haar in huis hebben gehad; iedereen kent haar nummers. Ahoy zong uit volle borst mee en het was genieten. Al die kerels die met overtuiging “ach Vaderlief, toe drink niet meer”  en “Keetje Tippel” meezongen. De apotheose kwam natuurlijk met “Mexico”.  Het dak ging er af in Ahoy. Zij werd in de armen gesloten en dit was meer dan genieten. Peter Post stond meer dan zichtbaar te genieten, want dit was met recht een schot in de roos. Het sportpaleis beefde en deinde, want hier gebeurde iets onvergetelijks. Mary genoot er zelf ook met volle teugen van en gaf ook nadrukkelijk de credits aan de dj die haar versie van ‘Mexico’ had bewerkt. Een ieder die dit heeft mogen meemaken, zal zich dit zeker herinneren tot in lengte van dagen. In 1987 gaf de zangeres haar legendarische afscheidsconcert, maar wat ben ik blij dat ik haar in Ahoy heb mogen zien en horen.

Respect voor DE zangeres van het levenslied!

Jeroen Noppen