You’ll Never Walk Alone.

Een paar weken geleden is mijn relatie na twee jaren beëindigt. ‘Tis jammer en ik zit er nog wel flink mee want dit soort dingen gaan je nooit in de kouwe kleren zitten. Maar we hebben samen gesproken en zijn eruit gekomen wat er nu was en gewoon als vrienden uit elkaar. Dat is dan wel weer mooi als het ook zo kan.

Nu wil het toeval dat mijn Diversity Visum voor verhuizen naar de VS ook al niet werd goedgekeurd, mijn ex vriendin komt uit de VS, en ik toch al steeds meer naar mijn eigen roots weer trok. Maar ongeveer een maand van te voren zag ik mijn grote lieve nicht weer na flink wat jaren en we hebben gelijk weer erg goed contact met elkaar, ook met haar zusje (die toevallig een boek had geschreven) en ik leerde gelijk wat nieuwe mensen kennen.

Dit zijn stuk voor stuk mensen met een echt Rotterdams accent en voel me er gewoon thuis door. Ik realiseerde me meer en meer dat ik gewoon hier thuis hoor en zo voel ik gewoon dat het pad in mijn leven in Rotterdam is, niet in Chicago.

Gisteren zat ik in Cafe Aan Zet voor de karaoke en realiseerde me weer eens dat ik gewoon hier thuis hoor. De mensen om me heen, de gezelligheid (wat een woord is dat men in de Engelse taal niet kent), de sfeer, niet lullen gewoon doen, enz. Op een gegeven moment was er een nummer dat iedere Rotterdammer/Feyenoorder wel kent: You’ll Never Walk Alone!

Dit nummer gaf eigenlijk al mijn gevoelens dat ik heb over Rotterdam, hier blijven, hier oud worden, hier leven, hier dood gaan. Misschien klinkt het gek want uiteindelijk is het voor niet-Rotterdammers niet te begrijpen hoe speciaal een stad kan zijn in ons hart. Voor veel mensen is een locatie maar een locatie en kunnen we beter dan doen we beter.

Voor mij is het gewoon erg speciaal en kan ik niet anders zeggen dan dat het zo gewoon moet zijn in mijn leven. Ik blijf lekker in deze stad en ga gewoon doen wat ik jaren (ook voor mijn relatie) niet heb gedaan met volle teugen: Ik ga genieten van Rotterdam, ik ga genieten van mijn leven, ik ben nu eenmaal een echte Rotterdammer.

Dus, beste mensen, als het even niet mee zit speel dan gewoon even het nummer You’ll Never Walk Alone en zing het mee. Want uiteindelijk ben je als Rotterdammer nooit alleen!