Twijfel

Ik twijfel wel eens. Ben ik wel een echte man? Ik werk al heel mijn leven met bijna alleen maar vrouwen,  ik heb het oriëntatiegevoel van een dronken kip en als het Wilhelmus wordt gespeeld, omdat Sven weer eens wereldkampioen geworden is, krijg ik vochtige ogen. Niet echt kenmerken van een alfamannetje. Maar na dit weekend is alles duidelijk voor mij.

Het is zaterdagmiddag en lekker druk in de winkel, als mijn aandacht wordt getrokken door twee dames die de deur binnenstappen. Een oudere ietwat excentrieke dame met naast haar een prachtige verschijning. Ik zie mooie lange benen, gestoken in een strakke jeans en hoge leren laarzen. Ze draagt een strak grijs koltruitje met een leren colbertjasje er over. Veel te koud voor de tijd van het jaar, maar wel heel erg passend bij deze dame. Haar kaaklijn is bijzonder. Een beetje strak, maar niet streng. Ik zie een vriendelijke blik en mooi  lang blond haar, dat stijl over haar schouders valt. Ze is duidelijk met haar moeder aan het shoppen en neemt de tijd om mijn hele winkel goed te bekijken. Ik geniet van haar verschijning. Ik ken haar niet, maar het zou mij niets verbazen als ze een filmster is. Het International Film Festival Rotterdam is tenslotte twee dagen geleden gestart. Uiteindelijk komen ze bij de kassa en de moeder rekent een mooi kinderboekje af. “Zal ik er een cadeautje van maken?”, bied ik de oudere dame aan. “Ja graag, het is voor mijn kleinkinderen”, en de mooie dochter glimlacht vriendelijk. Ik doe flink mijn best en pak het boekje netjes in. De dames bedanken mij en verlaten tevreden de winkel. Als het even rustig is vraag ik aan mijn collega of hij die mooie dame van daarnet ook gezien heeft. “Kijk, dat vind ik nou een mooie vrouw, een vrouw met stijl, prachtig.” Ja, mijn collega was de dame ook opgevallen. “Ze vond jou ook wel leuk geloof ik”, zegt hij. “Ze stond je ademloos aan te staren, toen je dat boekje stond in te pakken.”

Ik doe de lichten van de winkel uit en zet het alarm aan. Snel loop ik naar de deur en buiten draai ik hem op slot. Het dagelijkse avondritueel. Ik draai mij om en kijk recht in de ogen van de mooie dame in haar coltruitje. Ze is alleen. “Dag meneer, mag ik u iets vragen? Mijn moeder is naar de kinderen en ik moet nog wat tijd doden voordat de film begint. Zou u het leuk vinden om even iets met mij te drinken? Lichte paniek maakt zich van mij meester. Natuurlijk wil ik dat, maar eigenlijk ook weer niet. Ik heb een lieve vrouw die thuis op mij zit te wachten en hoe ga ik uitleggen, dat ik met een wildvreemde beeldschone vrouw nog even iets ga drinken. Ik wil geen gezeik thuis. Maar die mooie vrouw wil ik ook niet teleurstellen. Misschien wil ze even weg uit het opgefokte wereldje van macho filmsterren en dito regisseurs. Gewoon even met een normaal persoon praten voordat ze weer de mooie filmster moet uithangen tijdens de première. Mijn onderbuik schreeuwt om een drankje met deze bijzondere vrouw, maar mijn hoofd zegt: “Niet doen Roon, die vrouw kan echt wel even zonder jou. Ga gewoon naar huis.” Ik neem een besluit. En dan loopt die klote wekker af. Jammer, wat was ze mooi. Twijfelen doe ik nu niet meer. Sjonge, wat voel ik mij een echte man.