Transavia

We vlogen van Zestienhoven (rot op met je The Hague airport!) en weer was de sandwich van de maand uitverkocht, terwijl wij speciaal voor het broodje Meatball Red Onion in september hadden geboekt. Het overkwam ons vorig jaar ook. Ik zag het laatste doosje met de smakelijke driehoekjes voor mijn neus verdwijnen op rij 17, waar een gulzige dertiger de populaire vliegtuigsandwich ongegeneerd naar binnen werkte. Wij zaten toen op rij 18.

Dit jaar bevonden wij ons opnieuw in het midden van het – overigens zeer gedateerde – vliegtuig. Niet alleen wordt op die plaats het uitzicht door de vleugel ontnomen, ook is de kans groot dat naast de Meatball Red Onion ook de Chicken Pesto, de Creamy Tuna, de Crispy Bacon & Egg Salad en de Cheese & Slow Roasted Tomato reeds in de magen van de medepassagiers zijn verdwenen, voordat de crew met hun vreet- en zuiptrolley ter plekke is gearriveerd. Hetgeen geschiedde.

Machteloos keken wij toe. Onder het motto ‘profiteer en geniet’ konden wij wel een handje bremzoute pinda’s inclusief een blikje bier aanschaffen voor het equivalent van 9 gulden 35, maar zover kwam het niet. Naast mij ontstond onenigheid over de laatste saucijzenbroodjes, die door een naar het achterste deel van het vliegtuig gesticulerende stewardess in tot ontdooien werden gesommeerd. Het zou even kunnen duren. Zij waren namelijk diepgevroren. Inmiddels hadden mijn buren zonder handgemeen overeenstemming bereikt over de verdeling van de worstenbroodjes. Er waren er nog drie. Stoel 18 E en 18 F hadden nogal last van turbulentie, dus zij namen genoegen met ieder een halve vette hap.

Ik verbeet mij over de gang van zaken. Kan er niet beter worden ingekocht? De stewardess deelde mij mee, op een toon alsof ik zelf volledig verantwoordelijk zou zijn voor het falende inkoopbeleid, dat zij hieraan niets kon doen. ‘Wie dan wel?’, vroeg ik. Zo’n vliegtuigmeisje is vaker in de lucht dan ik en de maatschappij weet weken, zo niet maanden, tevoren hoeveel passagiers er zijn. Ik nam genoegen met een colaatje. Zij hadden alleen cola light. Niet omdat het vliegtuig overbelast was, maar de gewone cola was op.

Ruim een kwartier nadat de landing was ingezet wachtten mijn buren nog steeds op hun saucijzenbroodje. Ik drukte op het belletje voor tekst en uitleg. ‘Mijn medereisgenoten wachten al een eeuwigheid op hun hapje en waar was trouwens het karretje met de taxfree producten? Noemen jullie dit service?’ Het signaal fasten seatbelts had allang geklonken toen de kartonnen doosjes met de lauwwarme snacks alsnog verschenen. Niet lang daarna kwam een stewardess, die schijnbaar de MAVO wel had afgemaakt, naar mij toe met een formulier. Verheugd veronderstelde ik dat ik mijn klacht op papier zou kunnen zetten.

Tot mijn verbijstering kreeg ik een printje in de handen gedrukt waarop in minuscule letters (corps 6) en in vier talen gedrukt stond dat ik mij schuldig had gemaakt aan on-toe-laat-baar gedrag! Het betrof een laatste waarschuwing en kennisgeving van overtreding. Als ik door zou gaan, zou ik een strafbaar feit plegen. Mijn gedrag was in strijd zijn met de goede orde en discipline aan boord. Ik zou de veiligheid van personen, goederen en zelfs het vliegtuig in gevaar brengen. Waarna een opsomming volgde van categorieën van zogenaamd ontoelaatbaar gedrag. Overigens viel klagen over de service daar niet onder. Als ik geen gehoor gaf aan deze oproep, zou ik kunnen worden vervolgd onder Nederlands strafrecht, hetgeen zou kunnen leiden tot een boete van 45.200 (typisch Nederlands) euro of een gevangenisstraf van maximaal vijftien jaar!

Wat een onmetelijke gotspe. Het was dat ik mijn gordel om had. Is het vreemd dat sommige vliegtuigen exploderen? Alhoewel veel reizigers de lettertjes waarschijnlijk niet eens kunnen lezen. Dat ik door het cabinepersoneel gebruikt werd als kop van jut voor het schromelijk tekort aan service bleek nog eens vlak voordat wij de grond raakten. Toen pas kregen de saucijzenbroodjes hun wisselgeld terug. 18 A had zijn saucijsje niet eens gezien en 18 B kreeg een kwartje te weinig retour. Eenmaal op Turkse bodem deed ik mij, lichtelijk aangedaan, tegoed aan Sultans Kebab: gekruide meatballs met garlic yogurt en groenten op een broodje. Heerlijk.

Deel op: