Rotterdam Charlois

Als vrijwilliger van het WNF ging ik naar een stand in het Zuiderpark, waar het WNF stond omdat Charlois 550 jaar bestaat en dit uitgebreid viert. Als je op zuid woont, hoort Charlois daarbij, zodat ook ik daar soms kom. Vroeger kwam ik er regelmatiger, omdat mijn toenmalige vriend daar woonde en omdat ik een blauwe maandag op Taekwondo zat op de Katendrechtse Lagendijk. Vreemd eigenlijk dat je bijna niet komt in een wijk die vlak naast de jouwe ligt. Hoewel ik er, eerlijk is eerlijk, ook niets te zoeken heb en er niet wil wonen.

Hoe komt dat toch, dat we zo plek gebonden zijn? Zou dat ook zo met de dieren zijn? Hebben dieren ook hun voorkeur? Ik was er van overtuigd dat Charlois iets bijzonders moet hebben en misschien wel meer dan ik dacht. Dus ben ik gaan zoeken. Ik laat me informeren op het internet en zoek naar 550 jaar Charlois. Karel de Stoute heeft in het jaar 1462, dus 550 jaar geleden, het grondgebied ‘het land van Charollais’ overgedragen aan vijf grondheren. De namen van deze grondheren zijn tot op de dag van vandaag terug te vinden in straatnamen van Oud-Charlois. Zo ook Karel de Stouteplantsoen in Oud Charlois. Charlois is vernoemd naar het graafschap Charlorois in het hertogdom Bourgondië. In 1458 kreeg de graaf van Charolois, Karel van Bourgondië, ook wel Karel de Stoute (= Dappere) genoemd, van zijn vader Filips de Goede het Land van Putten te leen. Om zijn grondbezit te vermeerderen gaf Karel in 1460 een stuk rietland, Ryerwaert geheten, aan enkele grondheren (Matteys de Huyzer, IJsbrand Uyt ten Hage, Arend van der Woude en Anthony Michelsz. van Eversdijck) in eigendom om het te bedijken. Voorwaarde was dat het land Charolois zou heten, naar de graaf van Charolois, en dat er een kerk gesticht zou worden gewijd aan de heilige martelaar Sint Clement. Op 14 april 1462 bevestigde Karel de voorwaarden en daarmee was de stichting van Charlois een feit. Charlois was tot 1895 een zelfstandig, voornamelijk agrarisch dorp, totdat het in dat jaar werd geannexeerd door Rotterdam. Deelgemeente Charlois bestaat sinds 1973, is een van de drie eerste deelgemeenten van Rotterdam en telt (op 1 oktober 2011) 64.566 inwoners. Dit is leuk om als feit te weten. Maar wat kan ik er mee? Dus zoek ik verder op het internet naar iets wat mij aanspreekt waar ik wel wat mee kan.

Ik lees dat van donderdagavond 21 t/m zondag 24 juni het Kunstweekend Charlois 2012 is gehouden en dat het historisch hart van Oud-Charlois op zaterdag 23 juni het toneel was van Bazar Bizar; het leukste kleinschalige festival van Rotterdam. Het is inmiddels juli, dus dat schiet ook niet op…

Voor de buitenwereld werd Charlois ook wel saarloos genoemd en dit gevoel blijft nu zeker voor mij bestaan. Daarom ook kwam ik er niet vaak of graag. Daarbij weet ik en lees ik ook dat er problemen in de wijk zijn. Logisch, de wijk heeft niet zo veel leuks te bieden. Wel geniet het van een prachtig park en een mooi gebouw de Olifant en de Molen. Maar goed, hoe vaak kom je daar nou? Met slecht weer ga je niet het park in, behalve dan dat je de hond moet uitlaten! En in de Olifant kom je als er een feest is of als er getrouwd wordt en ook dat is niet iets wat je dagelijks mee maakt. In de Molen kocht ik weleens bloem om heerlijke cake te bakken, echt een succes!

Ik vraag me wel gelijk af, wat is er daar voor de kinderen? Want het blijkt als ik googel dat Charlois een probleem wijk is een zogenaamde  ‘achterstandswijk’. Treurig. Hier moet toch iets aan gedaan worden, zeker voor de jeugd!

Omdat ik afdwaal en terug ga naar mijn jeugd komt gelijk  jeugdland weer in mijn herinnering. Een van de dingen die je kon doen, in de weken dat je vakantie had. Heerlijk knutselen of kanoën in het Zuiderpark. Ook kan ik me herinneren dat naast Ahoy vele stands waren waar ik me als kind helemaal kon laten gaan met mijn fantasie. Eten en drinken genoeg, dat kreeg je volop van de bonnen, maar ook vanuit huis werd ik vol gepropt. Dagen kon ik daar verblijven, naar mijn gevoel nu. Later toen ik ouder werd ging ik naar de Plompert samen met mijn vriendin. Wat hebben we daar genoten! Zo leuk met de badmeesters Aad, Pije en een andere badgast ene Hamsa die van de 5 meter mooie salto’s maakte. Wij lagen altijd op de tribune, dat wil zeggen, mijn vriendin, ik was super actief en zwom, dook, leerde salto’s en probeerde, toen ik bezig was met mijn zesde diploma, de vlinderslag. Jammer genoeg is dit zwembad weg. Jammer voor de kinderen van nu, althans dat denk ik, misschien zouden zij dit niet zo beleven. Waar heeft een kind behoefte aan? Een kind van nu, deze tijd, tijd van Mobiele telefoon en Ipod of BB. Een park?

Charlois heeft het Zuiderpark en wat kan dan de jeugd met name aangeboden worden? Een park op zich, speelt niet in de fantasie bij een kind! Wel als er activiteiten zijn, zoals de bewuste dag in juni waarbij het WNF aanwezig was. Het WNF wil problemen onder de aandacht brengen met bijvoorbeeld de Panda beer, er is dan een spel met onder ander deze vraag, ‘hoeveel Panda’s leven er nog?’ Of ‘weet je dat de tijger met uitsterven bedreigd word?’ En Waarop moet je letten als je een fout souvenir mee zou kunnen nemen uit het buitenland’?’ (Olifant) Ivoor of (krokodil) tassen om maar wat te noemen. Deze informatie kan spelenderwijs aangeboden worden, wat het WNF ook deed. Kinderen vinden dit leuk en leren dit snel.

Wat mij opviel is de houding van sommige  ouders en dat ze helemaal niet zo met het WNF bezig zijn of de natuur in het algemeen. Dat er nog 1600 pandas zijn… en dat de tijger… wie ook al weer? met uitsterven…. O ja! Nou we gaan weer snel verder en het kind moet soms mee. Gelukkig mochten er ook kinderen wél mee doen, of het spel zag er zo leuk uit dat het kind per se zelf wil meespelen. Ik was één van de mensen die kinderen ging halen of proberen over te halen om mee te doen. Ouders geven dan antwoord voor hun kind, terwijl ik het kind juist met name aansprak! Willen ouders niet dat ze mee doen? Willen ze geen tijd er aan besteden? Ze zeggen dat ze later terug komen maar helaas dan nooit meer gezien, op een enkeling na. Andere WNF vrijwilligers schreven kinderen in, of deden make up van Panda op of deden een spel met ze en een van ons liep in een Panda pak, wat bijna ieder kind zo leuk vind. Toch het was niet druk en het liep bij het WNF zeker niet storm. Het weer speelde mee, beetje te veel wind en te weinig zon. Toch, als ik dit vergelijk met bijvoorbeeld Jeugdland zegt dit veel over de plek, de mensen en hun persoonlijke doelen. Problemen worden zo niet goed onder de aandacht gebracht, ook niet van henzelf. Ze leren niet naar waardevolle zaken te kijken en gaan er dan ook anders mee om.

Er ligt nog een hoop werk voor Charlois! Ook voor het WNF die juist ook met de kinderen bezig is, de toekomst en bewustwording van wat er allemaal gebeurt in jouw leven, jouw wijk, jouw wereld. Waar we zo bewust van moeten zijn en moeten koesteren!