Ik reis met het openbaar vervoer

Hij staat onder de overkapping op het perron. Zonder jas, in een wit overhemd, niet eens een hemd er onder. Het is een graad of zeven en het miezert en dus valt hij op. Ik wacht aan de andere kant van het perron, daar waar de metro stopt. Hij moet nog flink doorlopen, want het is zaterdagochtend en dan hebben we maar een korte metro, maar hij is binnen. Ik zit. Hij blijft staan met blauwe vlekken op zijn armen en de rug van zijn handen. Die is niet goed, denk ik. Waarom is hij hier? Zou hij het huis uitgeflikkerd zijn door zijn vrouw? Zomaar, zonder spullen. “Oprotten jij, ik ben je zat!” Nee, hij is niet goed en heeft dus geen vrouw. Zou hij de nacht onder de brug doorgebracht hebben? Nee, zwervers hebben veel meer kleren aan en een blik bier in hun hand. Eendrachtstplein. Ik stap uit. Hij kijkt mij aan en blijft staan.

Een uurtje of negen later stap ik weer in en kan gelukkig zitten. Schuin voor mij zit een man met een klein schermpje voor zich, veel kleiner dan een iPad, maar groter dan een iPhone. Hij kijkt naar een echte speelfilm. Waar gaat die film over? Hij heeft oordopjes in en geniet. Ik hoor niets en kan de ondertiteling niet lezen, te klein. Ik geef het op.

Een jongen zit te spelen met zijn telefoon. Zie ik het nou goed? Met zijn nagel zet hij lijntjes op het schermpje van zijn telefoon. Het wordt een zeilbootje (dat kan ik beter).  Ik moet denken aan mijn toverleitje van vroeger. Misschien heeft u er ook wel zo eentje gehad? Met een plastic stokje kon je er tekeningetjes op maken en als het klaar was: rits rats en weg was de tekening. En die jongen denkt nu dat hij met iets heel nieuws bezig is. Het is gewoon oude wijn in een nieuwe zak.

Aan de overkant staat de man die elke avond in de metro leest. Hij doet dat staand, lopend, zittend en altijd zonder op te kijken. Ik wil weten wat hij leest, maar hij leest digitaal en dus zonder kaft. Ik probeer zijn gezicht te lezen. Houdt hij van humor of leest hij een thriller? Ik kom er niet achter. Zijn gezicht staat altijd in dezelfde stand. Jammer.

Ik reis met het openbaar vervoer, waardoor je veel mensen ontmoet en nooit iemand spreekt. Dat is boeiend, maar het levert wel veel vragen op.