Hoe mama kon toveren

Ja, ik ben er weer. Deze Juf had even een schrijfvakantie. Veel regen, beetje zon, maar lekker uitgerust.

Vandaag wil ik het hebben over een toverkunstje van mijn moeder. Haar vader is Opa Bram, dus ze heeft het niet van een vreemde.

Jullie moeten weten dat ik dan wel goed gebekt ben, maar mijn oogjes doen het niet zo goed. Ik denk dat het de schoolarts was die daar achter kwam net voor ik naar de basisschool zou gaan. Ik bleek een brilletje met niet al te veel sterkte nodig te hebben om goed mee te kunnen komen op school ‘strakjes’. Voornamelijk voor TV kijken, lezen en borduren. Dat laatste is nooit een talent van mij geweest en ik heb me erbij neergelegd dat het zelfs geen verborgen talent is. Maar goed, dan kan ik ook niet met een naald in mijn oog steken, ik draag sinds mijn 13e al contactlenzen namelijk. En het stadium van dunne glazen ben ik al een eeuwigheid gepasseerd. Elk oog -12,5 is behoorlijk kippig!

Nu is dit alles wel leuk om te lezen, maar heeft niks met de toverkunsten van mijn moeder te maken, ik ben de enige met zulke slechte ogen in de familie, dus misschien kon mijn moeder ook niet zo goed borduren. Joost mag het weten!
Wanneer ik al wandelend en huppelend door Rotterdam doolde met Opa Bram, kwam het eens in de zoveel tijd voor, dat ik wel erg vaak zwikte, struikelde, dan wel tijdens het balanceren op een smal muurtje er vanaf duvelde. Met een kapotte maillot en bloedende knieën tot gevolg.  Dan was het tijd voor… sterkere glazen. Daar kon je de stationsklok op gelijk zetten.

Dus, mijn moeder maakte een afspraak met de Poli van het Oogziekenhuis.  De wachtlijst was enorm. Soms wel een half jaar. De wachttijden ook, maar daarover straks meer.

Ik vond het verschrikkelijk om daarheen te gaan. Aan de ene kant van de straat was het daadwerkelijke ziekenhuis en aan de andere kant de polikliniek. Een paar traptreden op -hoe kóm je erop!- en dan kwam je in een portiek met posters aan de muren. Die kon ik dan weer wel goed zien. Traumatische affiches over vuurwerk en oogletsel waar nog net geen vuurpijl uit een oog stak.
Dan kwam je in de grote hal. In die hal waren allemaal hokjes. In elk hokje zat een oogarts ‘verstopt’ en bij elk hokje waren wachtkamer-stoeltjes geplaatst.
Het was er altijd erg druk. Je kreeg te horen bij welk hokje, ze hadden allemaal een nummer, je plaats kon nemen. Sommige mensen wachtten op hun beurt, anderen hadden druppels in hun ogen gekregen en moesten dat laten inwerken.

Of de duvel ermee speelde, altijd wanneer ik bijna aan de beurt was, werd er niemand meer opgeroepen. Ja hoor, de dokters hadden koffiepauze! Of lunchpauze. Altijd, echt altijd, als ik bijna aan de beurt was.  En allemaal tegelijk. Uitgestorven!

Dan, eindelijk, was ik aan de beurt. Ik mocht het hokje binnen en trof er altijd een soort van darkroom aan. Tegenwoordig weet ik dat ik lichtelijk nachtblind ben, maar toen nog niet, dus ik was mijn oriëntatie compleet kwijt en was blij als ik in de stoel zat. In al die jaren heb ik veel leeskaarten voorbij zien komen, eerst die met het autootje, dan met alleen de letter ‘O’ en mocht ik zeggen aan welke kant er een opening zat, later de letterkaart.
Daarna begon het feest van de wel, écht waar, 50 kilo wegende ijzeren bril op je neus en de veel te snel wisselende glaasjes. Eén..of Twee? Eén of Twee..? Soms wist ik het echt niet meer. Maar maillot-technisch gezien was het handig wanneer ik juist antwoordde.  Anders zat ik er over een jaar weer!

Kortom… enorm frustrerend, veel hoofdpijn en lang wachten. En stilzitten…als kind. In die tijd waren er geen ballenbakken of legotafels in wachtkamers.

Maar.. dan ging mama toveren. Op het moment dat we weer buiten waren, liepen we richting de Coolsingel, om, daar waar nu een hoog flatgebouw op de hoek staat, een lunchroom in te lopen en samen een broodje te eten.
Dat was Feest! Zomaar, alleen met mama, aan een tafeltje, samen een broodje eten. Met een glaasje melk. Mijn hoofdpijn was weg, alles wat daarvoor gebeurde, was vergeten. Met de tram terug naar Delfshaven, of met Bus 37 later naar  Ommoord. Huppelend.

Want mama kan toveren. Zij maakt van een nare dag een fijne dag!!!