Het vrije volk

Het vrije volk. De krant van Rotterdam toen!
Al etend dropjes was ik zo in m’n nopjes dat ik werd aangenomen voor mn eerste baantje als krantenbezorger. Wel moet ik erbij vertellen hoe ik dagelijks zat te dagdromen op de Christelijk Zuider-Mavo en hoe in mijn achterhoofd hing hoe al die miljonairs als krantenjongen begonnen zijn.

Na schooltijd dus als een vrije vogel het vrije volk bezorgen!
De kranten werden afgeleverd in een garagebox in de Plauttusstraat waar het de bedoeling was dat ik hielp lossen. Enthousiast als ik was (Ja dat heb ik altijd wel met alles, maar meestal niet de opvolgende keer) bemerkte ik ’n vreemd sfeertje in de garage.
’n Soort Olivier Twist-achtige toestand. Een voorman die was afgekeurd als stratenmaker met handen groter als de schop van ’n kolenboer, een assistent-voorman met ’n scheef geknipte pony en opgeschoren nek (Enige nog ontbrekend was een Charlie Chaplin snorretje).
Deze man was al op l eeftijd en “vrij voor ’t volk met ’n verleden” dacht ik toen al zo jong als ik was. De naam Spekschneider en dat halve geschneide haar bevielen me al totaal niet, en die fiets die ‘ie had! Helemaal opgebouwd uit 10 verschillende fietsen!

Na ’n keertje helpen lossen kwam ik erachter dat ik vanaf mn ouderlijk huis vanuit　’t　keukenraam de wagen aan kon zien komen, dus op de minuut af op tijd om mn tassen te vullen na afloop lossing! Ik ging de beste man die zijn krantenwijk op zoons naam had staan steeds meer in de gaten houden, en hij mij dus ook!
’t Viel mij ook op dat hij als laatste met zijn zelfgeknutselde fiets-kunstwerk net zo laat als ik zn kranten in ging pakken en de reservestapel kranten (voor ’t geval iemand iets te kort mocht komen) in ’n extra tas meenam…
In die tijd had je ’n bonnenboekje voor de maandelijkse afrekening met je abonnees…　Totaal geen controle dus!
Totale ontvangst van de klanten te storten op rekening Vrije Volk, minus je e igen salaris!
’t Werd spontaan licht ipv zwart voor mn ogen…
Ik had Spekschneider door…zwarte abonnees!
Dit moest ik…Nee, kon ’t niet…mijn krantenmaatjes vertellen!
Dit is de weg naar rijkdom!

Had ik nou maar mn muil gehouden! Onderlinge vriendschap was al snel over na ’t jatten van mekaars kranten…Als laatste aangekomen en elke dag weer je voorman moeten bellen omdat je weer 35 kranten te kort kwam…
Met ’t oog op miljonair worden nog ’t Algemeen Dagblad erbij genomen,maar na te slecht resultaat van Aat op Mavo, maar gestopt…

Wel nog effe leuk afgerond mn laatste dag … Mezelf op een leuk cadeautje getrakteerd!
‘k Wist dat bij station Lombardijen altijd zo’n slome AD-bezorger te laat kwam
(De tegenwoordig Spits/Metro-in–hande-geef-figuur van toen).
‘k Had op mn laatste AD-dag mn fiets met tas duidelijk herkenbaar als bezorger neergezet bij ’t station en de stapel kranten doorgeknipt voor mn collega.
Zo vrolijk als ik alti jd ben in’n mum van tijd heel de stapel voor ‘m verkocht!
Gelukkig in die tijd nog geen camera’s…