Het doek is gevallen

Beste Feyenoord-vrienden,

Niet dat ik zelf ook nog maar enige illusie koesterde, maar vanaf vandaag weten wij het weer zeker . Voor de veertiende keer geen landskampioen sinds Don Leo ons de laatste schaal bezorgde en op de Goalsingel Het Legioen beloofde er het jaar daaropvolgend weer voor te gaan. De beste man bedoelde het ongetwijfeld goed, maar maakte het seizoen 1999-2000 niet eens af. Na bittere thuisnederlagen tegen Sparta en FC Utrecht gaf hij de pijp aan Maarten of wierp de handdoek. Misschien wel allebei. In ieder geval stapte de grijze eminentie op. Henk van Stee zou voor even interimmen en wist de play-offs voor de Champions League te bereiken. Het was niet besteed aan zijn opvolger Bert van Marwijk, die in totaal en over twee periodes verdeeld vijf seizoenen aan het roer zou staan bij Feyenoord, maar nimmer een landstitel wist te veroveren. De reputatie van Bert is gered door die ene hoofdprijs van 8 mei 2002 en omdat Robben tijdens de WK-finale in 2010 alleen voor Iker Casillas faalde teert Bert nolens volens nog steeds op die geweldige triomf van elf jaar geleden. Na Berts eerste en tweede periode is een lange rij van trainers de uitdaging aangegaan om Feyenoord weer naar de absolute top van de Eredivisie te loodsen, doch alle pogingen waren vergeefs. De kwaliteit waarover Bert van Marwijk nog wel mocht beschikken ontbrak ten ene male.

In mijn prille jeugdjaren telde de stad Rotterdam twee topploegen, Sparta en Feyenoord. Sparta komt de eer toe als eerste Rotterdamse club in het betaalde voetbal een landstitel te hebben veroverd. Dat gebeurde in 1959 na een 0-4 zege op het Amsterdamse DWS in het Olympisch Stadion. De derby was zowel op het Kasteel als in De kuip steevast uitverkocht. En op een of andere manier wist Sparta heel vaak in De Kuip te winnen, meerdere keren verloor Feyenoord met 0-3. En de oudere Rotterdammers onder ons zullen zich de 0-1 zege van Sparta in Schotland op Glasgow Rangers nog wel kunnen herinneren. Omdat eerder thuis werd verloren (2-3) was een derde (beslissings)wedstrijd nodig. Vreemd genoeg vond die in Londen plaats, niet echt een neutraal terrein.  Doet me denken aan die kampioenswedstrijd tussen Ajax en Feyenoord in 1960 in het Olympisch Stadion. Sparta verloor daar op Highbury uiteindelijk weer met 3-2 na een 0-1 voorsprong. Tinus Bosselaar scoorde nog uit een strafschop de aansluittreffer en de wedstrijd was via een rechtstreeks verslag via de radio te volgen. Sparta was toen naast enkele concurrenten toonaangevend in Nederland maar toch gleed de trots van Spangen  geleidelijk aan weg uit de vaderlandse top, waar Feyenoord zich juist steeds nadrukkelijker ging nestelen. De doelstellingen van Sparta werden ook steeds bescheidener. Eerst was het de bedoeling op de ranglijst zo dicht mogelijk in de buurt van de grote rivaal van Zuid te blijven.  Toen dat niet meer lukte ging het om behoud van de status van Eredivisionist. Uiteindelijk lukte ook dat niet meer.

Als men tegen een echte Sparta-Piet uit de Bloklandstraat of de Grote Visserijstraat in 1959 gezegd zou hebben dat Sparta nooit meer landskampioen zou worden, zou zo iemand voor gek zijn verklaard.  En wie in 1999 op de Goalssingel geroepen zou hebben dat Feyenoord in 2013 nog steeds niet zijn vijftiende landstitel aan de clubpalmares zou kunnen toevoegen zou evenzeer naar het spreekwoordelijke Deltaziekenhuis (voordien Maasoord en tegenwoordig Delta Psychiatrisch Centrum geheten)bij Poortugaal  zijn afgevoerd.

Net als de Spangense Sparta-Piet heeft de Feyenoord ForEver-supporter langzaam aan zijn acceptatiegrenzen verlegd. Toen Feyenoord in 1968 tweede werd en Ajax dus voor de derde achtereenvolgende maal landskampioen (er is niets nieuws onder de zon) werd baalden alle Feyenoorders als een stier.

In het begin van dat seizoen was Feyenoord voortvarend begonnen, versloeg ook Ajax door een doelpunt van Ruud Geels (1-0), won van ADO uit met 3-6 (Kindvall scoorde vier maal) en veegde DOS (samen met Elinkwijk en Velox de erflaters van FC Utrecht ) met   5-0 van de mat, waarbij Coentje Moulijn de laatste voor zijn rekening nam met de buitenkant schoen..

Feyenoord liep uit op het Ajax van Cruijff en Keizer met vijf punten (een overwinning leverde  toen nog 2 punten op. )Er werd een sticker uitgegeven met de wishful thinking tekst NIETS MEER AAN TE DOEN, FEYENOORD KAMPIOEN.

Toch eindigde Feyenoord na een pijnlijke terugval later dat seizoen met drie punten achterstand op Ajax. Vorig seizoen gebeurde ongeveer hetzelfde, we werden tweede en nu baalde er niemand maar werd er een pseudokampioensfeestje gevierd.

De acceptatiegrenzen zijn verlegd. Na de euforie van vorig seizoen hebben wij elkaar lange tijd wijs gemaakt dat het huidige seizoen zo fantastisch is verlopen, ondanks de kansloze uitnederlagen tegen PSV, Twente en Ajax, alle drie met 3-0. De eigen jeugd wordt bewierookt, maar is dat wel helemaal terecht? Wie  vandaag zo’n Boetius, De Vrij, Clasie, Martins Indi  en Vilhena bezig ziet, vooral bij dat doelpunt van Duits,  zal toch onwillekeurig wel eens achter zijn oor krabbelen. Het is niet leuk om het te memoreren, maar vergelijk dat nog eens met de jeugdspelers waarmee Van Gaal in 1995 de Champions League won. Zijn wij dat niet veel te snel tevreden of zelfs enthousiast?  Sommige spelers  lopen nu al naast hun schoenen omdat zij door diezelfde Van Gaal voor Oranje zijn uitverkoren en halen hun neus op voor een contractverlenging bij de club die hen opleidde. Zogenaamd omdat men zich (De Vrij) op het restant van de competitie wil concentreren. Nou, dat hebben wij vandaag gezien, laat me niet lachen.

Het gekke is dat Feyenoord nog steeds tweede kan worden, met dank aan het eveneens falen van de concurrentie. En hoewel wij helemaal niets hebben te zoeken in de Champions League en zelfs niet in de Europa League kunnen we daardoor toch weer in aanmerking komen voor de voorrondes.  Het is de enige troostprijs die ons rest, maar zeker de moeite waard. Echter, dan zal er volgende week wel uit een ander vaatje moeten worden getapt in de thuiswedstrijd tegen Vitesse. En een mannetje bovenop Bony moeten worden gezet. Wat dat betreft kon je in zijn tijd Piet Romeijn als mandekker om een boodschap sturen, maar hebben we nu nog wel zo iemand in huis??? Het is aan Ronald Koeman, die zijn ploeg de laatste tijd niet meer zo goed kan inspireren, om die vraag te beantwoorden.

ForLife en ForEver

Rood-wit-zwart

Feyenoord-hart