Gedicht: Mist in Rotterdam

Daar ga ik dan vroeg in de morgen,
in die waterige kou naar het werk.
Op de Maashaven zag ik alleen iets,
tot op tien meter voor me.

Ik geniet van het weer zo mooi,
met die dichte mist en kou.
Mensen klagen er hard over,
ik sluit me voor hun af.

Eenmaal aangekomen kijk ik op,
alleen de top van de Erasmusbrug zichtbaar,
Ook het Noordereiland is onzichtbaar,
ik zie de kade niet eens vanaf de metro.

Zelfs in die mist is Rotterdam mooi,
te mooi voor woorden eigenlijk.
Zodra ik bovenin het gebouw ben,
geniet ik van het uitzicht en maak foto’s.

Dan loop ik na het werken naar huis,
vanaf Wilhelminaplein tot op de Dordtselaan.
Je weet niet wat je ziet,
al die schepen en schoepen gehuld in het wit.

De wolken vliegen laag vandaag,
de havens onzichtbaar.
Ik maak nog een foto van mezelf,
peuk in mijn mond als een ouderwetse Rotterdammer.

Ik hou van mijn stad,
zelfs in die dichte mist.
Er is niets, maar dan ook niets,
dat mij hier weg laat gaan.