Beste Feyenoord-vrienden,
Gisteravond konden we zien hoe Robben zijn club een narrow escape bezorgde in de CL-finale tegen Borussia Dortmund. Elf jaar geleden was de club uit de Kohlenpott de tegenstander van ons dierbare Feyenoord in die onvergetelijke UEFA cup finale van 8 mei 2002. Twee dagen na die vreselijke moord op Pim Fortuyn. Even onvergetelijk overigens, maar dan in negatieve zin! Feyenoord en Borussia ontliepen elkaar destijds niet zoveel. Pierre van Hooijdonk en de snelle rode kaart voor Juergen Kohler maakten het verschil (3-2). Sindsdien is er veel veranderd. Jorien van den Herik bleek een jaar later de betekenis van Pi-air voor Feyenoord niet op zijn waarde te schatten, wellicht enigszins misleid door dat bizarre bekerdrama tegen FC Utrecht (1-4). Hij weigerde in ieder geval botweg aan een redelijke eis van de West Brabantse koningsschutter te voldoen om Pierre over twee jaar uitgesmeerd nog anderhalf keer zijn riante jaarsalaris uit te betalen. Pierre vertrok en in zijn kielzog Paultje Bosvelt, Bonaventure Kalou en Brett Emerton. Ondanks de komst van Dirk Kuijt en Salomon Kalou kwam Feyenoord die sportieve aderlating niet meer te boven. De rampzalige bekerfinale van 1 juni 2003 tegen de Domstedelingen was een voorbode van de vrije val die Feyenoord in hoog tempo zou gaan maken.
Bert van Marwijk vertrok een jaar later (2004) naar Borussia Dortmund, maar zou daar niet echt potten gaan breken. De Borussen speelden in die tijd min of meer een figurantenrol in de Bundesliga, equivalent aan Feyenoord, dat in al die jaren sinds 2002 slechts een miezerig ‘dennenappeltje’ won. Dat lukte dankzij een serie relatief gelukkige lotingen, toevallig (?) tijdens het eeuwfeest in 2008. Borussia heeft al enkele jaren geleden de weg naar boven weer kunnen vinden en werd in 2011 en 2012 landskampioen. Tijdens het afgelopen CL toernooi had het geen kind aan Ajax en schakelde het brutaalweg Real Madrid uit in de halve finale van de CL. Wie de verrichtingen sinds 2002 van Borussia vergelijkt met die van Feyenoord kan slechts een wereld van verschil ontdekken. Feyenoord heeft op rand van een bankroet gestaan, voor de tweede keer nadat Jorien van den Herik Feyenoord eerder van de ondergang redde in de begin negentiger jaren. Na diens trieste en troosteloze vertrek via de zijdeur gleed de club nog een tijdje verder weg in het moeras eer een nieuw en enigszins technocratisch bestuur, gesteund door een aantal gefortuneerde Feyenoord-vrienden, daadwerkelijk orde op zaken ging stellen. Langzaam maar zeker klimmen we uit het dal, maar de voormalige tegenstander van 8 mei 2002 bevindt zich inmiddels op intergalactische afstand van Feyenoord.
Zou dat ooit nog goed komen?
Een moeilijk te beantwoorden vraag. Feyenoord lukt het ook nationaal nog steeds niet om het hoogste erepodium te betreden. Alle hoop is gevestigd op de beste jeugdopleiding van Nederland maar onderwijl zit de oude aartsrivaal na een lange Eindhovense heerschappij en eenmalige successen voor AZ en FC Twente weer hoog te paard. De CL miljoenen stromen daar binnen en wij moeten nog maar zien dat we ons kwalificeren voor het financieel en sportief veel minder lucratieve EL toernooi. Een missie die vorig seizoen niet aan ons was besteed. Sparta Praag versperde ons de weg.
En enkele jaren geleden zette een Vlaams ploegje ons de voet dwars. We zijn het afgelopen decennium sowieso geen klasbakken waar het play offs betreft, zowel nationaal als internationaal. En toch zal het er een keer van moeten komen, willen we meer inkomsten kunnen verwerven dan de huidige sponsordonaties, entreegelden en incidentele transfers. Die transfers kunnen weliswaar behoorlijke bedragen opleveren, maar betekenen meestal ook een stevige sportieve aderlating.
Maar het kan natuurlijk altijd nog slechter. Zoals Sparta heden middag in de laatste minuut de bietenbrug opging in het bronsgroen eikenhout, dat gun je de oude stadsrivaal van de overkant toch ook weer niet, ook al is de club van West en zeker haar aanhang ons niet overdreven welgezind. En hier en daar zal door Legionairs best een beetje besmuikt gelachen worden nu FC Twente helemaal naast Europees voetbal grijpt. Best wel Fervelend voor de Tukkers, die nog niet zo lang geleden de uitvinding van het witte garen werden toegedicht. Munsterman kent inmiddels weer een beetje zijn plaats, ook hij blijkt geen wonderdokter. Twente eindigde dit seizoen gewoon weer op een plaats waar het de afgelopen 45 jaar vaak een abonnement op had, in de wat lagere subtop. FC Utrecht daarentegen deed het uitstekend. Een vriend van mij, tevens fervent ‘Utereg’ fan, droomde vanmiddag per mail van een EL-finale Feyenoord – FC Utrecht, op woensdag 14 mei 2014in het Juventus Stadium te Turijn. Willen zulke dromen ooit werkelijkheid worden, dan zal er nog wat nadrukkelijker gesleuteld moeten worden aan de internationale verhoudingen. Dus geen licenties meer verstrekken aan clubs met astronomische schulden en een stringent beleid ten aanzien van het opstellen van buitenlanders. Zoals het in de gouden jaren zeventig van Feyenoord dus was, met een maximum van twee spelers.
Bij ons waren dat destijds Ove Kindvall en Franz Hasil. Daar kwamen we heel ver mee, we bereikten zelfs het hoogste en werden wereldkampioen.
Bovendien waren toentertijd de Italiaanse grenzen potdicht gesloten voor buitenlandse spelers. En van een Bosman-arrest had nog nooit iemand gehoord. De clubs lagen nog boven in de onderhandelingen met de spelers.
Zelfs als het contract was afgelopen kon men nog een forse transfersom eisen.
Maar Borussia Dortmund heeft aangetoond hoezeer een club zich in elf jaar tijd weer naar de absolute top kan toewerken. BVB heeft wel een capaciteit van 80.000 toeschouwers. Die zullen we in Rotterdam nooit halen, maar een nieuw, groter en eigentijdser stadion zal wel een cruciale factor zijn om veel van het sportief verloren terrein terug te winnen. Maar na het Bosman-arrest dreigt de Europese Unie ons weer de voet dwars te gaan zetten, nu ten aanzien van een nieuwe Kuip. Je zou er niet Eurosceptisch, maar Eurocynisch van worden!
ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart