De duif is dood

De afgelopen jaren fietste ik regelmatig door de straten van Rotterdam en kwam ik altijd wel een paar duiven tegen. Het spijt mij te moeten zeggen, maar duiven zijn domme dieren en traag bovendien. In de grote stad leven veel van die vogels op straat. Ze doen niet veel. Overal en nergens scharrelen ze hun kostje bij elkaar en poepen vervolgens het straatmeubilair onder. Het lijkt wel of ze permanent stoned zijn. Ze kijken wat lodderig uit de oogjes en hippen zonder uit te kijken van de stoep de straat of het fietspad op. Enkele ogenblikken later schrikken ze zich de pleuris als er ineens een, al dan niet gemotoriseerde, weggebruiker passeert. Alle andere vogels, die zich uit de voeten moeten maken, voor bijvoorbeeld een voorbij suizende fietser, kiezen de kortste route naar de veilige plek. De plek waar ze net vandaan kwamen, terug naar de stoep. De duif doet dat niet. De duif fladdert op en kiest de richting waarin zijn snavel wijst. Dat is bijna altijd richting de wielen van de fiets. Het is aan mijn rijvaardigheid en de kwaliteit van mijn remblokjes te danken, dat ik nog nooit zo’n beest tussen mijn spaken heb gehad. Ik ben geen dierenvriend en zeker geen vriend van de duif, maar duiven doodrijden vind ik nou ook weer niet nodig.

Maar deze week ging het dan toch mis. Het beestje heeft niet hoeven lijden. Hij was op slag dood. De duif kwam niet uit de stad en was, naar mijn stellige overtuiging, niet stoned. Het ongeval deed zich voor in de provincie, op een stille rijksweg.

Ik zit in mijn auto en zie op de teller, dat ik keurig 120 km. per uur rijd. Voor mij geen auto te zien. In mijn spiegel zie ik één klein rood autootje. De dame volgt mij al een tijdje. Dan zie ik ineens iets op de weg zitten. Nee hè! Het is een duif. “Wegwezen duif”, roep ik, maar hij hoort mij niet. Remmen of uitwijken is geen optie, met de dame achter mij. Een doffe klap en een wolk van veertjes. De duif is dood. Domme, domme, trage duif!