Bloesje

Met een rode kop en proestend van het lachen zit mijn collega tegenover mij. Ik kijk snel naar beneden, maar mijn gulp is keurig gesloten. Met een zakdoekje veeg ik langs mijn neus en mijn mond. Nee, geen pullekje en ook geen etensresten. Ze heeft de slappe lach. Iedere keer als ze mijn kant op kijkt, giert ze het uit. Ze wil wel stoppen, maar ze kan niet. We zijn net de metro ingestapt en ik ben tegenover haar gaan zitten, want dat praat makkelijker, dacht ik. Tegelijk met ons is een dame ingestapt die naast mijn collega is gaan zitten. Ik had nog niet zo goed op deze dame gelet. Mijn collega wel. Ik had wel gezien, dat ze net, op het perron, nog een beetje aan haar bloesje stond te frunniken, maar ik had er verder geen aandacht aan geschonken. Mijn collega wel.  Met een zo neutraal mogelijke blik kijk ik de coupé rond. Hij blijft hangen op het bloesje van de dame naast mijn collega. En juist op dat moment proest mijn collega het weer uit. Wanhopig probeer ik te begrijpen wat er aan de hand is. Ik ben soms best grappig, maar nu ben ik mijzelf totaal niet bewust van enige vorm van grappigheid. Het bloesje is niet speciaal, een gewoon zwart bloesje met knoopjes, maar het is wel goed gevuld. Zeer goed gevuld, mag ik wel zeggen en er zitten relatief weinig knoopjes dicht. En dat was mijn collega ook al opgevallen. Zij weet dat ik een gezonde man ben en denkt nu dat ik expres tegenover de dame met het bloesje ben gaan zitten. Het eerste klopt, het tweede niet. Nu heb ik een probleem. Ik zit mij een beetje plaatsvervangend te schamen. Onwillekeurig belandt mijn blik steeds weer op het bloesje van de dame schuin tegenover mij, waarop steevast een lachsalvo door de coupé schalt. Ik probeer een gesprek op gang te brengen. Het lukt niet. Mijn collega heeft de slappe lach. Na een klein kwartiertje stapt ze uit en blijf ik achter met de dame en haar bloesje. Het is weer rustig in de coupé.  Ik kijk nog wat gedachteloos rond en geniet van het uitzicht. Wat is de natuur toch mooi als de zon schijnt!