Beatclub Flamingo

Rond deze tijd moet het vijftig jaar geleden zijn dat ik mijn eerste popconcert bezocht (een halve eeuw!). Ik kan via Google niets over het concert vinden, zelfs niet over de zaal. Boven in het Flevogebouw bevond zich een ruime hal met een groot podium waar toen best beroemde bands hebben gespeeld. Volgens mij werd de zaal, of in ieder geval tijdens de concerten, beatclub ‘Flamingo’ genoemd.

In Engeland was in die tijd de gewoonte dat een band vaak 2 concerten gaf: het eerste op zaterdagavond, en daarna nog eens op zondagmiddag. Dankzij de geboortegolf was er een hoop jeugd dat de concerten wel wilde bezoeken, maar nog niet oud genoeg om op zaterdagavond laat uit te gaan. Ik vermoed dat zoiets in Nederland ook gebeurde. Of misschien werd zelfs alleen voor de zondagmiddagconcerten gekozen.

In 1965 was ik 13 jaar oud, en uitgaan op zaterdagavond was er nog niet bij. Maar op zondagmiddag ging ik wel regelmatig met mijn schoolvrienden op stap. Zo ook die zondagmiddag.

Er zou een echte beat-band uit Engeland optreden in het Flevogebouw: ‘the Action’. We hadden er geen van allen van gehoord, maar het feit dat ze uit Engeland kwamen, het land van the Beatles, had aantrekkingskracht genoeg. Een van de vrienden wist waar het Flevogebouw was: bij de markt, op de plaats waar tegenwoordig ‘de Hooge Marinier’ staat. De ingang was echter niet makkelijk te vinden. Een keer om het gebouw heen gelopen. Uiteindelijk bleek in de onderdoorgang, die de Hoogstraat verbond met het Pannenkoekhof, een deur te zitten die naar een trap leidde. Bovenaan de trap, derde of vierde verdieping zaten aan een tafeltje een paar jongens die de kaartverkoop regelden: 2,50 entree. Oeps, daar hadden we niet op gerekend. Een concert bezoeken kostte geld! Ik kreeg in die tijd 1,- zakgeld per week, de anderen niet veel meer. Blijkbaar waren ze dat bij de ingang gewend, en stelden meteen een oplossing voor: als we een uurtje konden wachten, mochten we het laatste deel van het concert voor 1,- bekijken. Het voorprogramma en een groot deel van het concert zouden we dan wel missen, maar nu we eenmaal zover waren, gingen we door natuurlijk.

Netjes op de trap gaan zitten wachten. Andere bezoekers kwamen langs. Ze waren allemaal een stuk ouder dan wij. En ook stukken groter, sommigen al met lang haar! Dat maakte het allemaal nog spannender.

Eindelijk was het uur voorbij, en mochten we naar binnen. Vlak naast het podium was de ingang, de Engelse band speelde hard en was al volop aan de gang. De ruimte voor het podium was afgeladen met veel te lange en duwende jongens. Ik kan me trouwens geen meisjes herinneren. Waren die er wel?.. We konden niets van de band zien en werden bijna onder de voet gelopen.

De zaal was een soort auditorium zonder stoeltjes. Achterin kon je steeds hoger klimmen. Wij gingen helemaal naar boven, en hadden een goed uitzicht op het podium en de zaal met springende mensen ervoor. Vermoedelijk inmiddels dronken, her en der lagen lege bierflesjes op de grond. Plotseling ontstond er onenigheid voor het podium. Een kolkende massa was het gevolg. Indrukwekkend om te zien vanaf de hoge plek bovenin. We stonden er wel veilig, maar schrokken toch toen we door kregen dat ze allemaal met elkaar aan het vechten waren. Ook omdat ze voor de uitgang stonden, vluchten zat er niet in. De band stopte met spelen, en riep iedereen op zijn kalmte terug te vinden. Dat lukte na een paar minuten, en de band speelde nog de laatste paar nummers.

Het werd een onvergetelijke middag. Mede dankzij de bloedende jongens die ik later op de gang tegenkwam.

Natuurlijk was ik meteen fan van the Action, en heb ik later twee singles van ze gekocht. Die zijn inmiddels heel wat waard, want ze bleken geproduceerd door George Martin, die in diezelfde tijd ook de productie van the Beatles deed. Dat zei me toen weinig. Ik vond het gewoon geweldige muziek van de eerste en daardoor beste band die ik ooit gezien had!