Ali

Ruim eenentwintig jaar geleden logeerden mijn vrouw en ik drie dagen in de prachtige Turkse stad Istanbul. Op één van de broeierige zomeravonden namen we een taxi om terug te keren naar ons hotel. Het werd een spectaculair avontuur in de duisternis van deze metropool. Tot op de dag van vandaag herinner ik mij deze tocht als spectaculairder dan een ritje in de Python van de Efteling.  Het was een oud geel karretje waarvan de verwarming blijkbaar niet uit kon en derhalve alle raampjes open stonden. Bij kruispunten werd niet gestopt, maar gas gegeven en met de lichten geseind en als er geen andere auto’s de doortocht belemmerde, werd er bij rood licht evenmin vaart geminderd en gewoon doorgereden. Voor de zekerheid gebruikte de chauffeur wel zijn claxon om de medeweggebruikers er op te attenderen, dat wij er aan kwamen. Zwetend van de hitte en vermoedelijk ook angst, kwamen wij aan bij het hotel en verlieten opgelucht de taxi. We hadden het gered!

Een poosje geleden had ik een soortgelijke ervaring met een Turkse chauffeur. Dit keer niet in de metropool Instanbul, maar Rotterdam.

Zoals wel vaker met verbouwingen liep ook die van mijn winkel niet helemaal volgens planning en moest er snel een houten vloer gelegd worden. De Nederlandse klusbedrijven en aannemers bleken niet in staat om snel zo’n vloertje te leggen. Gelukkig had ik nog het visitekaartje van Ali. Ali vond het geen probleem en kon dat vloertje er wel even in leggen. Hij zou zijn twee Turkse medewerkers meebrengen. We spraken om tien uur af, zodat we met zijn bus eerst langs de Gamma konden rijden om de zogenaamde OSB-platen op te halen en dan zou Ali dat klusje wel even klaren. Om elf uur komt Ali aanrijden met zijn twee landgenoten. Ali spreekt een beetje Nederlands en is dus de baas. Met z’n vieren rijden we naar de Gamma. Onderweg windt Ali zich op over auto’s die niet hard genoeg rijden of net iets te langzaam optrekken bij het stoplicht. Al scheldend en toeterend bereiken we de Gamma. We rekenen uit dat we ongeveer 14 platen nodig hebben. Er liggen er nog 6 in de stelling. De dame bij de klantenservice adviseert ons naar Gamma Spijkenisse te rijden, want daar hebben ze er nog voldoende. We rekenen de 6 alvast af en laden ze in de bus. Ze zijn te lang en de achterklep kan dus niet dicht. Geen probleem. Met een stukje elektriciteitssnoer wordt de achterklep vastgezet. Op naar Spijkenisse. Onderweg toont Ali mij de pillen die hij sinds gisteren van de dokter moet slikken. Het zijn hele grote en hij moet er drie per dag innemen. Hij heeft namelijk longontsteking, is gisteren in het ziekenhuis geconstateerd. Hij had bloed opgehoest en de dokter had geadviseerd om meteen naar het ziekenhuis terug te  keren, zodra zijn temperatuur boven de 38,5 zou stijgen. Terwijl hij dit vertelt, breekt het snoertje waarmee de achterklep vastzit en stuurt Ali zijn bus behendig de vluchtstrook van de rijksweg op. Daar sta ik dan met mijn drie Turkse vrienden op de vluchtstrook van de A20. Nergens meer een touwtje te vinden. Ali beveelt zijn maten om de riemen uit hun broek te halen en daarmee de klep weer vast te zetten. Met volle vaart rijden we door de Beneluxtunnel richting Spijkenisse. Vlak voordat we het stadje binnenrijden breken ook de riemen en schiet de klep weer omhoog.  Ali besluit om gewoon met open klep door te rijden en spreekt de hoop uit, dat we geen politie tegen komen. Angstig kijk ik achterom of de platen niet uit de wagen schuiven als Ali optrekt. We bereiken de Gamma en alle platen liggen nog in de bus. Mijn temperatuur zit inmiddels ruim boven de 38,5, maar ik troost mij met de gedachte dat ik geen longontsteking heb en dus niet naar het ziekenhuis hoef. We kopen de overige 8 platen en een spanband. Met in totaal 14 platen in de achterbak racen we terug naar Rotterdam, want het is inmiddels half twee en er zit nog geen schroef in de vloer. Onderweg zet Ali de bus nog één keer op de vluchtstrook, omdat de spanband niet helemaal lekker zit. Om twee uur stap ik met een natte rug en droge mond uit de bus en vraag of de mannen het de rest van de dag zonder mij af kunnen.