Ochtendhumeur
Terwijl ik mijn fiets op slot zet, zie ik in mijn ooghoek nog iemand aankomen. Het is een jonge dame, die haar fiets pal naast die van mij zet. Van onder mijn petje kijk ik haar aan en zeg “goedemorgen”. Dom, dom, dom! Ik kon er niets aan doen, het ging vanzelf. Het meisje merkt op, dat het wel vroeg is en dat ze nog een reis van wel twee uur voor de boeg heeft. En dan bega ik mijn tweede fout binnen een paar seconden. Ik vraag, waar ze dan helemaal naar toe moet. Soms zit mijn vriendelijke karakter mij ontzettend in de weg. Ik wil namelijk helemaal niet praten, omdat ik naast deze vriendelijkheid ook enorme last van ochtendhumeur heb. Waarom doe ik dit toch? Totdat ik mijn tweede kop koffie op heb, heb ik genoeg aan mijzelf. Ik wil een beetje doelloos voor mij uit staren of mijzelf terugtrekken in de Metro. Maar op zaterdag verschijnt deze krant niet, waardoor ik teruggeworpen ben op de eerste optie. Het meisje vertelt dat ze helemaal naar Middelburg moet, maar dat ze er net achter is gekomen, dat ze haar OV-kaart thuis heeft laten liggen en dus een kaartje moet kopen bij de automaat. Gelukkig, denk ik.
Als zij een kaartje trekt, bliep ik met mijn maandabonnement door het poortje en loop zo ver mogelijk het perron op, om plaats te nemen op het achterste bankje. Met een brede glimlach komt ze aanlopen en gaat vrolijk door met haar verhaal. Dat ze naar haar vader gaat en dat ze maar een enkeltje gekocht heeft, omdat die kaartjes wel erg duur zijn. Ik weet inmiddels dat ze achter de kassa bij Lidl zit en dat er gisteren landelijke pinstoring was. Ik weet ook, dat we straks beiden moeten overstappen en dat de trein naar Middelburg dezelfde is als die naar Bergen op Zoom. Die gedachte boezemt mij angst in. Ik knik af en toe vriendelijk naar het pratende meisje, maar in mijn hoofd ben ik met een plan bezig.
Als we in Rotterdam uit de trein stappen loopt het meisje naar links het perron af. Normaal doe ik dat ook, maar vandaag wandel ik nonchalant naar rechts. Op perron 6 aangekomen zie ik haar in het midden wachten op de trein naar Middelburg, ik hoef haar niet te passeren en loop helemaal naar voren. Mijn plan is geslaagd. Ik ben los.
