Sneue types
De jongen met de licht getinte huid gaat naast het meisje zitten en begint een beetje populair tegen haar te doen. Het meisje is er duidelijk niet van gediend en reageert niet. Ik zit een bankje verder en zie hoe de jongen het meisje zit te vervelen. Perron 1, Rotterdam Centraal. Gelukkig komt de trein naar Vlaardingen snel en kan het meisje instappen. De jongen stapt ook in en gaat schuin tegenover mij zitten. Zijn maat blijkt ook de trein naar Vlaardingen te nemen. Hij heeft een pet op zijn kop en voelt zich het mannetje. “Wat ga jij vanavond doen, meisje?” Ook dit meisje moet niets van deze jongen hebben en laat dat duidelijk merken. De twee vrienden beginnen in het Arabisch tegen elkaar te gillen. Uiteindelijk nemen ze naast elkaar plaats in de coupé. Ze vinden het interessant om heel hard tegen elkaar te praten in een voor de rest van de aanwezigen onverstaanbare taal. Ze lachen wat en zitten een beetje te klieren. Ik probeer mij niet te ergeren, maar doe het toch. Eén van de twee stoere boys zit een enorme joint te draaien. En ja hoor, de fik gaat er in. Dan is het een dame twee stoelen verder te veel. Ze staat op en spreekt de jongens aan. Roken is niet de bedoeling in de trein. Hier was het de jongens natuurlijk de hele rit om te doen. Reactie van die domme witte Hollanders. Het is gelukt. De jongens gaan tekeer tegen de mevrouw. “Ik rook toch helemaal niet, dat doet hij. Waarom praat jij tegen mij? Ik praat toch ook niet tegen jou!” Natuurlijk is de mevrouw een kankerhoer en haar moeder ook. Omdat verder niemand in de coupé iets zegt, doe ik het maar en probeer de mevrouw een beetje te helpen. Ik roep, dat de jongens effe normaal moeten doen en die sigaret gewoon uit moeten maken. Uiteraard beginnen ze alleen maar harder te roepen. Ze blijken een hekel te hebben aan al die kanker Nederlanders en er komt nog veel meer ellende uit hun strotjes. Ik stap samen met de boys uit de trein en merk dat ik van slag ben. Ik bedenk ineens allemaal toffe zinnen die ik had kunnen zeggen en waar ik net niet opgekomen ben. Tegelijk bedenk ik ook, dat die zinnetjes van mij misschien voor mijn collega-reizigers wel aardig geweest waren, maar bij de twee jongens totaal niet binnengekomen zouden zijn. Zij leven in hun eigen stoere wereldje, met hun vette joint in de hand. Ik loop de hele avond te tobben. Zijn het nou gewoon sneue types die slachtoffer zijn van onze maatschappij? Of zijn het asociale rotjongens die het voor de rest van de Marokkaanse en Turkse gemeenschap lopen te verzieken en die eigenlijk zo snel mogelijk moeten oprotten naar hun eigen land? Ik ben er nog niet uit.
