Thuiszorg Rotterdam

/1 Reactie/in , /door

Al weer wat jaartjes geleden hoor,dat ik een gouden handdruk kreeg met als bonus 3 jaar UWV voor 33 jaar vastzitten op kantoor. Het sociaal plan was prima en zeker het begeleidingsbureau die mij zo snel mogelijk aan een nieuwe baan zouden zien te krijgen!.
Mijn persoonlijk begeleider had wat weg van Ivo Opstelten en de klik was er dan ook meteen niet,dit was al gedoemd te mislukken.
Het bleek ook wel want het gezamelijk een CV opstellen duurde al 8 sessies,de helft van de cursus.Ja hij bleef er maar op hameren dat ik zo eerlijk mogelijk moest zijn en iedereen best wel mocht weten wie de echte Aat was!,dus het grote struikelblok werd het hobby gedeelte..
Na 3 jaar lang verplicht solliciteren nooit een reactie ontvangen,wat mij betreft mn hobby’s dus best wel goed omschreven!.

Toch wilde ik weer eens wat gaan doen om “werkend” onder de mensen te zijn,weer iets meemaken voor gesprekstof een feestje.
Is de thuiszorg niks voor jou Aat?,zelfstandig werk,geen baas die op je handen kijkt,je mag zelf je uurtjes invullen,gezellig een kopje koffie drinken want daar hebben ze vooral behoefte aan!,kortom geschikt voor mij!,aldus een leuke ex collega en vriendin tijdens een voor mij nu definitief laatste kantoor reünie.

Ga iets doe wat je werkelijk niet leuk vind! bleef maar in mn achterhoofd hangen dankzij die Ivo Opstelten imitator,wat n nachtmerries gehad door die man zeg.
Maar toch belandde ik in een kennismakingsklas thuiszorg als enige man en ik werd aangenomen!.
Ik had het bewijs geleverd dat ik niet te oud was thuis achter de wietplanten te gaan zitten.
Dat deze uit de hand gelopen grap snel werkelijkheid werd bleek 2 dagen later,ik kreeg mn eerste klant!

Klantnummer 86530-1 Ik had al wat informatie gekregen over de man maar het bleek inderdaad zo te zijn.Man en vrouw onvriendelijk,slecht ter been behalve iets niet goed gedaan,ontlasting duidelijk aanwezig,brompot verstopt.. nummer twee!

Klantnummer 98740-2 Eerst even met een begeleidster erbij kijken of het tussen ons klikt.
Gaat goed toch?de man had zijn mond niet opengedaan en na vijf minuten was ze weg.
Daar zat ik in een pakhuis troep geen vloerbedekking,geen behang,overal as,lege bierblikken,oude kranten,overal modebouw vliegtuigjes met 30 rollen plakband eromheen.
Toch maar begonnen met asstofzuigen nee gaat ie me toch uit zijn dak!,hoe haalde ik het in mijn hoofd om zijn stoel aan te raken!
Bleek een foutje van de thuiszorg de beste man was schizofreen en daar mocht ik nooit alleen aan het werk!.. nummer drie!

Klantnummer 76883-3 Wat een man van de thuiszorg?,ik krijg nooit een man!ik ga eerst ff bellen hoor voordat ik u binnenlaat..ja t klopt wel..nou binnen doe ik zelf alles wel hoor gaat u maar alle ramen,balkon en galerij doen.
Dat ze nooit een man kreeg mij wel duidelijk..nummer vier!

Klantnummer 76788-4 Gevoelstemperatuur -10 graden 09.00 uur.U kunt beginnen met het balkon ja er hebben duivenesten gezeten en alle vorige hulpen weigerden dit schoon te maken vandaar de dikke laag! in 10 seconden weer weg zonder hier een woord aan vuil te maken..nummer vijf!

Klantnummer 87903-5 Mevrouw is 102 jaar en dement.Beneden in de flat aangebeld,kom boven,deur is open en ik loop naar binnen maar zie niemand.
Schrik me toch de..hoor ik keihard:”AAT!!!!!”,ik dacht meteen er is iets vreselijks gebeurd maar..”Ik sta hierrr!!!!”..loop ik naar de douche staat dat oude mens spiernaakt onder de douche!,daar ligt het washandje Aat en mijn haar moet ook gewassen!.
Kalm aangegeven dat ik niet de hulp was voor dit maar ze ging me te keer!,Aat mn washulp komt n half uur later en ik kan mezelf niet..en zo koud nu!Ja wat moet je dan?toch maar geholpen met afdrogen en zelfs haartjes nog keurig gekamt!.
De bel!hoi ik ben..hahaha wat?heb jij dat allemaal gedaan?hahaha,de Surinaamse thuiszorgdame hielp mij nog wel even mee met het afstoffen van de zelfgemaakte poppen,ja ik zat ook in tijdnood..nummer zes!

Klantnummer 87889-6 Aangegeven werd dat vrouwen niet voor deze man wilde werken dus..
In de kamer alleen maar verhuisdozen en een man van mijn leeftijd die er nog fitter uitzag dan ik in mn tiener jaren.U kunt de lamellen doen verder heb ik niks.Het hele huis hing vol met door de rook vergeelde lamellen dus beginnen maar! de derde lamel was zo oud hij verpulverde in en uit mn handen.Geef niks hoor hoorde ik enthousiast,volgende week krijg ik mijn nieuwe! na vier minuten weg en voormezelf in rekening thuiszorg gebracht:”vergeefse rit”..nummer zeven!

Klantnummer 78669-7 Mijn vriend van 87 Piet ja ik moet het u toch maar eens zeggen,niet dat
ik ontevreden ben hoor maar hij vind een man als thuishulp niks!,weleens gezegd tegen hem:”Piet!jij blijft hier niet slapen en hij ook niet!”,maar hij is zo jaloers.
Moest wel namens Piet even zeggen dat u de koekoeksklok met een kwastje moest doen,de kalkresten in de kranen verwijderen,gordijnrails eens goed vastzetten,zonnescherm balkon vastzetten en er mocht wel weer eens gewit worden..nummer acht!

Klantnummer 87558-8 Bellen,nog eens bellen,klant doet niet open..bellen naar de thuiszorg..niet doorgegeven Aat?wat vervelend,maar die klant is overleden,sorry hoor..nummer negen!

Klantnummer 98988-9 Vrouw met anorexia en smetvrees constateerde ikzelf.
Ik hoefde en er viel ook niks schoon te maken..
Gezamelijk wel ongeveer een uur wat “Bhagwan” gekleurde kleedjes en tapijten uit staan schudden op het balkon,dit vanwege het gevaar……

Voordat klant nummer tien…hield ik het in de thuiszorg voor gezien.

Angelique en Dennis

/0 Reacties/in /door

wij zijn getrouwd op 12-12-2012..

getrouwd in Schiedam, maar onze foto’s zijn natuurlijk wel in Rotterdam genomen…

ja en waar kan je dat dan beter doen dan bij de ss Rotterdam….

Bianca Slegt

/0 Reacties/in /door

Onze trouwdag op 29 Mei 2006,

Het was niet dé ideale trouwdag… Paar dagen ervoor een familielid overleden, dus eigenlijk hadden we van de bruiloft vandaan rechtstreeks door kunnen gaan naar de begraafplaats… Maar in plaats daarvan (ik had het geen probleem gevonden, jurk was groot genoeg om de begrafeniskleding eronder te dragen, jurk uit, klaar) besloot de begrafenisondernemer dat de begrafenis verplaatst werd een dag later, met als gevolg dat de meeste aanwezigen met hun gedachten bij de begrafenis van de volgende dag zaten. Beter hadden we de bruiloft kunnen annuleren. Mijn zwager had een migraine aanval, was tevens de chauffeur en een van de fotografen, ik, de bruid, had ook stevige hoofdpijn en was niet lekker, dacht ook aan migraine, maar later bleek dat ik niet zomaar zoveel aangekomen was (geef toe dat ik nogal opgeblazen was die dag) maar dat ik zwanger was, wist het echt niet! Het was een zeer gecompliceerde zwangerschap, dachten eerst dat ik kort na het huwelijk zwanger was geraakt, maar i.p.v. 3 maanden zwanger bleek ik (achteraf gezien) 3 maanden overtijd te zijn met bevallen toen het kind overleden bleek te zijn… Het betrof hier een primordiale dwerg, wat er in ons geval op neer kwam dat ik een kind in Barbie formaat had… Op volwassen leeftijd zou het waarschijnlijk rond de 30 cm zijn geweest…

Onze locatie was “Het Koetshuys” in Oud- IJsselmonde, we hadden wel een enthousiaste en leuke ambtenaar, gelukkig maar, anders was het helemaal zo somber geweest die dag… Mijn oudste zoon (uit een eerdere relatie) was de bruidsjonker.

Ziekuh Fabriek

/1 Reactie/in /door

Ik stompt je de Ziekuh Fabriek in! (Dijkzigt/EMC)

Ali

/0 Reacties/in /door

Ruim eenentwintig jaar geleden logeerden mijn vrouw en ik drie dagen in de prachtige Turkse stad Istanbul. Op één van de broeierige zomeravonden namen we een taxi om terug te keren naar ons hotel. Het werd een spectaculair avontuur in de duisternis van deze metropool. Tot op de dag van vandaag herinner ik mij deze tocht als spectaculairder dan een ritje in de Python van de Efteling.  Het was een oud geel karretje waarvan de verwarming blijkbaar niet uit kon en derhalve alle raampjes open stonden. Bij kruispunten werd niet gestopt, maar gas gegeven en met de lichten geseind en als er geen andere auto’s de doortocht belemmerde, werd er bij rood licht evenmin vaart geminderd en gewoon doorgereden. Voor de zekerheid gebruikte de chauffeur wel zijn claxon om de medeweggebruikers er op te attenderen, dat wij er aan kwamen. Zwetend van de hitte en vermoedelijk ook angst, kwamen wij aan bij het hotel en verlieten opgelucht de taxi. We hadden het gered!

Een poosje geleden had ik een soortgelijke ervaring met een Turkse chauffeur. Dit keer niet in de metropool Instanbul, maar Rotterdam.

Zoals wel vaker met verbouwingen liep ook die van mijn winkel niet helemaal volgens planning en moest er snel een houten vloer gelegd worden. De Nederlandse klusbedrijven en aannemers bleken niet in staat om snel zo’n vloertje te leggen. Gelukkig had ik nog het visitekaartje van Ali. Ali vond het geen probleem en kon dat vloertje er wel even in leggen. Hij zou zijn twee Turkse medewerkers meebrengen. We spraken om tien uur af, zodat we met zijn bus eerst langs de Gamma konden rijden om de zogenaamde OSB-platen op te halen en dan zou Ali dat klusje wel even klaren. Om elf uur komt Ali aanrijden met zijn twee landgenoten. Ali spreekt een beetje Nederlands en is dus de baas. Met z’n vieren rijden we naar de Gamma. Onderweg windt Ali zich op over auto’s die niet hard genoeg rijden of net iets te langzaam optrekken bij het stoplicht. Al scheldend en toeterend bereiken we de Gamma. We rekenen uit dat we ongeveer 14 platen nodig hebben. Er liggen er nog 6 in de stelling. De dame bij de klantenservice adviseert ons naar Gamma Spijkenisse te rijden, want daar hebben ze er nog voldoende. We rekenen de 6 alvast af en laden ze in de bus. Ze zijn te lang en de achterklep kan dus niet dicht. Geen probleem. Met een stukje elektriciteitssnoer wordt de achterklep vastgezet. Op naar Spijkenisse. Onderweg toont Ali mij de pillen die hij sinds gisteren van de dokter moet slikken. Het zijn hele grote en hij moet er drie per dag innemen. Hij heeft namelijk longontsteking, is gisteren in het ziekenhuis geconstateerd. Hij had bloed opgehoest en de dokter had geadviseerd om meteen naar het ziekenhuis terug te  keren, zodra zijn temperatuur boven de 38,5 zou stijgen. Terwijl hij dit vertelt, breekt het snoertje waarmee de achterklep vastzit en stuurt Ali zijn bus behendig de vluchtstrook van de rijksweg op. Daar sta ik dan met mijn drie Turkse vrienden op de vluchtstrook van de A20. Nergens meer een touwtje te vinden. Ali beveelt zijn maten om de riemen uit hun broek te halen en daarmee de klep weer vast te zetten. Met volle vaart rijden we door de Beneluxtunnel richting Spijkenisse. Vlak voordat we het stadje binnenrijden breken ook de riemen en schiet de klep weer omhoog.  Ali besluit om gewoon met open klep door te rijden en spreekt de hoop uit, dat we geen politie tegen komen. Angstig kijk ik achterom of de platen niet uit de wagen schuiven als Ali optrekt. We bereiken de Gamma en alle platen liggen nog in de bus. Mijn temperatuur zit inmiddels ruim boven de 38,5, maar ik troost mij met de gedachte dat ik geen longontsteking heb en dus niet naar het ziekenhuis hoef. We kopen de overige 8 platen en een spanband. Met in totaal 14 platen in de achterbak racen we terug naar Rotterdam, want het is inmiddels half twee en er zit nog geen schroef in de vloer. Onderweg zet Ali de bus nog één keer op de vluchtstrook, omdat de spanband niet helemaal lekker zit. Om twee uur stap ik met een natte rug en droge mond uit de bus en vraag of de mannen het de rest van de dag zonder mij af kunnen.

Ga je mee.. naar Rotterdam aan Zee?

/2 Reacties/in , /door

Kkkkkoud hè, deze dagen?
Over een week of vijf is het al weer mei-vakantie. Met kRoninginnedag en mijn verjaardag, 4 en 5 mei… moederdag. Ik denk dan aan groen gras en vogelnestjes.. bloemen en lekker in de tuin zitten.
Met een vestje naar buiten…
Niks wat er nu op lijkt, voorjaar.

Ik kan me ook wel zomers herinneren die meer herfst waren. Nat en koud.

Eén zomervakantie herinner ik me nog als de dag van gisteren. En dat was geen sweet summer, meer een nachtmerrie.
Het was de zomer dat ik met mijn middelste zus op dag-kamp werd gestuurd, verbannen is een beter woord ervoor. Hans en Grietje hadden het beter, verlaten in het bos. Het enige leuke van het kamp was dat we elke avond weer naar huis mochten.

Het was een dag-kamp in Hoek van Holland. Vakantie aan zee.
Het begon al midden in de nacht..
Om ZEVEN uur, ja, u leest het goed, 07:00u stipt, kwam de touringcar.
Die stond dan bij de Max Planckplaats/Zernike te wachten op de uitgelaten kindertjes voor een dagje regen, zee, strand en wind.
De bus reed naar de kampplaats, wat inhield: een wc-hok en twee overdekte houten eetplaatsen, met lange tafels en banken.

Daar werden mijn zus en ik uit elkaar gehaald, qua leeftijd konden we niet in dezelfde groep. GEEN uitzonderingen!
Dan gingen de twee groepen uiteen.
Tas mee en wandelen. Richting strand, via de andere kant van de wereld. Door het Staelduinse bos.. langs de snoepkraam, waar we centjes voor hadden meegekregen, maar waar we niet mochten stoppen van de leiding…
Hans en Grietje hadden tenminste nog een huisje waar ze van konden snoepen!
In mijn herinnering stond de snoepkraam ongeveer bij het NS station ‘strand’.

Zoals ik al zei: regen, zee en strand. En wind.
Eindelijk waren we op het strand.
We werden verplicht te water gelaten.
Ik ben -en was al heel jong- een fervente en goede zwemmer. Op vakanties was ik niet uit zee en zwembad te krijgen. Je herkende mij aan de gerimpelde tenen en vingers… In die tijd had ik, denk ik, geen vingerafdrukken.

In Hoek van Holland wilde ik niet zwemmen. Kwallen, sterke onderstroom en zeewater waar je bijna op kon schaatsen zo koud.
Maar ik moést, van de leiding. Leiding die, uiteraard, niet mee zwom. Die moesten op onze spullen passen, jaja…
Dus.. ik zwemmen. Op dag één, op dag twee en op dag drie, tot er een grote rubberboot over mij heen voer. En voer en voer. En benauwd dat ik het had.
En niemand die het zag.
Ik ben het water uitgegaan en heb me afgedroogd en omgekleed.
Toen de zwem activiteit was afgelopen, zijn we terug naar de kampplaats gegaan. Voor de meegebrachte lunch.
Mijn zus aan de andere tafel, ik bij de vreemde kinderen.
Wat we ‘s middags deden is me totaal ontgaan.
De volgende dag heb ik mijn zwempak thuisgelaten. Expres. Bij thuiskomst werd mijn moeder daar over ingelicht. De verráders.

Ik vertelde haar dat het zwemmen onveilig en koud was.
Nu was ik vatbaar voor bronchitis, en altijd nogal op veiligheid gesteld, dus mijn moeder was het met me eens.
Ik kreeg zwemontzegging, in zoverre, dat wanneer ik het niet oké vond om te zwemmen, ik niet hoefde.
Dat scheelde een slok zeewater op een borrel.

In de laatste dagen was er nog een ‘ongelukkie’. Een jongen probeerde zijn blikje fris open te maken. We moesten daar namelijk alles zelf doen, er was geen hulp van de leiding. Eigenlijk alleen BEGEleiding.
Ik denk dat ik niet ouder was dan 10, mijn zus dus niet ouder dan 8.

Het jongetje schoot uit met het openen van zijn blikje, de metalen lipjes zaten toen nog niet vast aan het blikje, en sneed bij zijn buurjongetje aan tafel zijn oog er bijna uit.
Dit is niet overdreven, het was een gevalletje ambulance en niet meer teruggezien op kamp.

Ik heb nooit iemand gehoord over deze fantastische kindervakanties, wie weet is er iemand die dit leest en er ook is geweest.
Ik hoor graag hoe zij dat hebben ervaren.

En ehhh, na al die jaren, dankje mam, dat je me geloofde en voor me in de bres sprong!

Wim en Moniek

/0 Reacties/in /door

Wim en Moniek zijn getrouwd in de kuip in de home of history…ech wel!!!!

Chantal en Eric van der Weezen

/0 Reacties/in /door

Deze foto is van 10 maart 2000 echt wel Rotterdams zou ik zeggen!

Liesveld ware aanfluiting

/0 Reacties/in , /door

Beste Feyenoord-vrienden,

Vandaag stond een traditioneel pittige wedstrijd op het menu. Voor Ajax is de trots van de Domstad weliswaar meer een Angstgegner dan voor Feyenoord, maar de Stichtse volksclub is ook voor ons dierbare Feyenoord niet zo maar een sparringpartner om ff wat conditie op te doen en daarna bij voorbaat 3 punten in te boeken. Met dat soort voorcalculaties kun je als een van de vier titelpretendenten zeer bedrogen uitkomen.

Toen ik gisteren via teletekst vernam dat Liesveld de arbiter zou zijn was ik er niet gerust op. Deze man heeft tijdens het seizoen 2009-2010 tijdens een bekerwedstrijd  tussen Ajax en NEC op zo’n opzichtige en schaamteloze wijze Ajax lopen bevoordelen, dat de meest fervente Ajax-supporter hem daarbij niet had kunnen overtreffen. Het gevolg was dat Ajax uiteindelijk na een serie lachwekkend lichte lotingen in die vermaledijde en door mij geboycotte dubbele finale terecht kwam, waarvoor Feyenoord AZ, FC Twente en PSV (in Eindhoven) had moeten uitschakelen. Of Liesveld dus een  in scheidsrechterlijke vermomming gehulde Ajax sympathisant is kan niet voor 100 % worden vastgesteld, maar ver ligt het doorslaggevende bewijs er niet van af. Wat die man klaar speelde ging alle perken te buiten. Bij elk wissewasje floot ie tegen Feyenoord, hij onthield Feyenoord minstens twee geheide pingels en hij gaf Pelle, die nauwelijks overtredingen begaat om een licht vergrijp (been te hoog opgestoken zonder dat dit de tegenstander bezeerde of anderszins benadeelde) een gele kaart. Ik ben er van overtuigd dat de man dat van te voren al van plan was en bij de minste geringste aanleiding was ie er als de kippen bij. Strafschopwaardige overtredingen in de zestien werden steevast weggewuifd, maar bij Pelle zat ie meteen op het vinkentouw.
Liesveld was als arbiter een ware aanfluiting. Men merkt de laatste tijd op dat de gunfactor jegens Feyenoords titelkansen  zo heel hoog zouden zijn, maar bij Liesveld is die factor lager dan laag. Afgaande op zijn fluitgedrag gunt hij Feyenoord nog niet het licht in de ogen.

Feyenoord won ondanks deze malafide scheidsrechter met 2-1 en bleef daarmee vooralsnog in de race. De wedstrijd was niet groots, maar het viel mij op dat onze spelers  wel fel en strijdlustig waren en op elke bal liepen. Uitblinker was vandaag  Daryl Janmaat, terwijl met name Jordy Clasie nogal tegenviel. Maar gestreden werd er en met name in de eerste helft had Feyenoord een onmiskenbaar overwicht. Utrecht kwam er in die drie kwartier nauwelijks aan te pas en het was dan ook meer dan verdiend dat (wie anders) Pelle de roos trof.

Na de rust gooide FC Utrecht de schroom wat van zich af en door een fout van De Vrij kwamen de Domstedelingen nog langszij ook. Het was net als vorig seizoen Van der Gun die de gelijkmaker liet aantekenen. De Utrecht-supporters hieven meteen  pesterig de overwinningshymne van de Herman Houseband aan, maar kwamen daarmee van een koude kermis thuis, want binnen twee minuten zette Janmaat Feyenoord meteen weer op voorsprong met een kloeke schuiver, ver buiten bereik van doelman Ruiter. Utrecht probeerde het daarna nog wel, maar meer zat er voor de door jan Wouters omhoog gecoachte equipe niet meer in.

Feyenoord heeft de race om de titel opnieuw met een wedstrijddag verlengd, maar na twee tussendoortjes van Oranje wacht wederom een zware wedstrijd, dit maal tegen Heerenveen in het Friese Haagje.  Daar zal het dus zonder de geschorste Pelle moten gaan gebeuren. Heel vervelend, maar wel weer positief waar het de ontwikkeling van een aantal jonge spelers betreft. Maar eerst nog twee rondjes Nederlands elftal en dan zien we wel weer verder, zolang Liesveld maar uit onze buurt blijft!.

ForLife en ForEver

Rood-wit-zwart

Feyenoordhart

de fietssleutel

/1 Reactie/in /door

Moe maar voldaan wandel ik, na een dag hard werken naar mijn fiets. Het is altijd weer een vreugde om het oude trouwe beestje te zien staan. Ik werk wel in het centrum van Rotterdam, moet u weten. Een wereldstad waar ook vreemde types in de weer zijn met fietsen waarvan zij niet de rechtmatige eigenaar zijn. Mijn hand glijdt in mijn rechter broekzak en mijn vingers zoeken naar het fietssleuteltje. Niet te vinden! Ik krijg het warm en voel in mijn linker broekzak. Ook niet. Lichte paniek maakt zich van mij meester. Hoewel ik bijna zeker weet dat het zinloos is, onderwerp ik al mijn broekzakken en de zakken van mijn jas aan een grondige inspectie. Er komt van alles boven water: Snoeppapiertjes, een half pakje kauwgom, huissleutels, een mobieltje, maar geen fietssleutel. Wat nu? Kalm blijven Roon, denk ik bij mijzelf. Je hebt wel voor hetere vuren gestaan. In sneltreinvaart neem ik alle opties door. Terug naar mijn winkel. Misschien ligt het sleuteltje gewoon op mijn bureau. Het slot open breken. Maar heb ik daar dan het gereedschap voor? En gaat het mij sowieso lukken? Het is een degelijk slot en echt handig ben ik ook niet. Ik hoor mijn maag knorren, ik ben toe aan de avondmaaltijd. Als leider ben ik gewend om knopen door te hakken en besluit gewoon met het openbaar vervoer naar huis te gaan. Voordat ik naar het metrostation loop, kijk ik nog één keer goed naar mijn fiets en de plek waar hij staat. Kan ik hem zo een nachtje laten staan? Hij staat wel op slot. En dan ineens zie ik tot mijn stomme verbazing mijn fietssleutel. De hele dag heeft mijn fiets op slot gestaan met het sleuteltje in het slot. Midden in het centrum van Rotterdam. Is Rotterdam inmiddels de veiligste stad van Nederland of is mijn fiets zo oud en lelijk dat niemand er in geïnteresseerd is? Hoe het ook zij, het was een heerlijk ritje naar huis op mijn oude fietsje.